In de ziekenboeg van het kamp der Noordelijken ontwaakt sergeant Chesterfield uit een coma die drie volle dagen heeft geduurd. Nieuwsgierig vraagt hij de overwerkte dokter of die weet wat er gebeurd is. "Hoe moet ik dat weten?! Wie was er op het slagveld, jij of ik?" snauwt de arts de verbouwereerde sergeant toe. Beduusd vraagt hij dan een ziekenbroeder of iemand op bezoek is geweest. Maar die antwoord ontkennend, waarop Chesterfield uit het bed wipt en buiten navraag doet of iemand korporaal Blutch heeft gezien. Enkele soldaten verwijzen hem naar het kerkhof waar de verbaasde sergeant plots voor het graf van zijn vriend komt te staan. Emoties overspoelen hem. Verschillende mannen komen hem vertellen wat er is gebeurd. Elke keer wordt het verhaal heroïscher en de bezongen heldenmoed van Blutch neemt steeds grotere proporties aan. De korporaal zou zijn zwaargewonde krijgsmakker met zijn laatste krachten naar de ziekenboeg hebben gedragen waarna hij om zijn vriend te wreken op zijn eentje de vijand tegemoet is gereden, hen zware verliezen heeft toegebracht en zijn heldenmoed met de dood heeft moeten bekopen. Geroerd door zoveel opofferingszin stapt Chesterfield naar de generale staf en vraagt hen of hij als eerbetoon aan zijn gevallen makker de volgende aanval van de cavalerie mag leiden. Zijn verzoek wordt ingewilligd, maar een zuidelijke kanonskogel maakt een einde aan de heldhaftige raid van de sergeant.

Groot is Chesterfields verbazing als hij, opnieuw in de ziekenboeg, uit zijn verdoving ontwaakt en achter de rug van dokter zijn dode vriend opmerkt. Is dit een droom of ziet hij een geest? Geen van beide zo blijkt en het besef dat de heldendaden van Blutch zich enkel in zijn ijldromen hebben afgespeeld, is een harde noot om te kraken.

Cauvin heeft het zichzelf en Lambil wel erg gemakkelijk gemaakt. Om beurten mogen enkele soldaten een quasi zelfde verhaal vertellen, geïllustreerd met quasi dezelfde tekeningen. En als is het gegeven een leuke vondst, er een heel album mee vullen is aan de magere kant. Het maakt het heimwee naar de klasse van Bull Run, Drummerboy of Black Face erg groot.

Gelukkig blijven de tekeningen van Lambil en de inkleuring van Leonardo op peil. Dat Chesterfield de eerste maal ontwaakt in een wit onderhemd, de tweede maal in een bruin, is een detail maar wel een detail dat de meesterhand van de tekenaar verraadt.

De slagvelden, het gezellige sfeertje van wij-jongens-onder-elkaar bij de generale staf en een generaal die de ontroering om een gesneuvelde kameraad omzet in een toespraak volle holle woorden en genietend het applaus in ontvangst neemt, zijn evenveel aanklachten tegen welke oorlog ook.

Nu Chesterfield aan de betere hand is en de twee vrienden elkaar (scheldend en ruziënd) hebben teruggevonden, wordt het hoog tijd dat zij optrekken naar een groots avontuur en een overheerlijk 'Blauwbloezen'-album. [Werner Verrelst] Verberg tekst