Het nieuwe jaarboek van het Ernest Claesgenootschap opent met een reeks van dertien brieven die de auteur tussen 1938 en de periode 1945-1952 schreef aan E.H. Kasper De Puydt, die in het schooljaar 1903-1904 Claes’ klasleraar was in de poësis, het vijfde jaar van de middelbare cyclus. Met deze keuze uit de briefwisseling sluit het jaarboek aan bij de editie 2011, waarin onder de titel ‘Zo was het leven' reeds een selectie werd gemaakt uit de duizenden brieven die in het Letterenhuis in Antwerpen worden bewaard. Claes had in De Puydt een vriend voor het leven gevonden en maakt hem in zijn correspondentie deelachtig aan zijn literaire besognes. Meerdere keren ook vraagt hij zijn vriend zijn oordeel te geven over de teksten en boeken die hij voor publicatie wilde prijsgeven.
In het tweede deel van het jaarboek zijn verhalen en algemeen-beschouwende en literaire journalistieke bijdragen opgenomen. Zo schrijft Claes onder de titel ‘Uilenspiegel leeft nog’, meteen de titel van het jaarboek, over zijn medewerking aan de gelijknamige speelfilm die onder de regie van Jan Vanderheyden in 1935 werd gedraaid. Claes zelf heeft het over ‘een film waarin getoond wordt dat de oude, vrolijke geest van de kapoen, die Tijl in de volksmond nog altijd is in Vlaanderen, te Damme, nog altijd levend is.' Naast een aantal kortverhalen bevat het jaarboek 2012 verder boeiende en inzichtgevende stukken over de literaire ontwikkeling van Ernest Claes. Zo schrijft hij in 1934 in ‘Over schrijvers en boeken’, over zijn bewondering voor Streuvels, wiens werk hij leerde kennen nadat hij Lenteleven had gelezen: ‘Nooit had een schrijver, nooit heeft een boek zo dicht bij me gestaan. (…) Stijn Streuvels deed ons niet alleen de natuur zien, maar hij legde ook de ziel van de dingen voor ons open.’
In het derde deel staan fragmenten van brieven van Stephanie Vetter, de echtgenote van Ernest Claes, aan Dany von den Busch, een niet nader geïdentificeerd iemand. Voor deze selectie zorgde Bart Mesotten. De brieffragmenten bevatten heel wat informatie over de laatste levensjaren van Claes. De laatste tekst in het jaarboek is de eindverhandeling Germaanse filologie waarmee Claes in 1912 afstudeerde aan de Katholieke Universiteit van Leuven. Onderwerp van de dissertatie was ‘De novellen van E.J. Potgieter’. De gevatte en indringende illustraties, tekeningen van de hand van Stijn Claes en Mark Diansay, geven een onmiskenbare meerwaarde aan dit zoals steeds fraai vormgegeven jaarboek dat de naam en de figuur van Ernest Claes levend houdt. [Jooris Van Hulle] Verberg tekst

Verzamelbundel met nog niet eerder gepubliceerd werk van de Vlaamse schrijver (1885-1968). Fraai en uitvoerig vervolg op 'Zo was het leven'* met onuitgegeven verhalen en brieven. Na een deskundige inleiding bestaat dit vervolgdeel uit een selectie brieven van Ernest Claes aan zijn priester-leraar en vriend E.H.K. Puydt. Daarop volgen veertig losse literaire en journalistieke stukken. Vervolgens fragmenten uit brieven van zijn vrouw aan haar vriendin over Ernest en haarzelf. Ten slotte een bijna 30 pagina's tellende universitaire verhandeling van Claes over de novellen van E.J.Potgieter. Treffende illustraties. Voor kennis van het literaire, maar ook politieke leven en werk van Ernest Claes en de 'Vlaamse Beweging' een behartenswaardige aanvulling. Tiende deel van de reeks Claes-uitgaven van Davidsfonds Uitgeverij. Tweekolommendruk in kleine letter.